Sonsuz Yolculuk Şiiri - Ahmet Tığlı

Beynimizdeki ışığı emen karanlık
tutsak gözlerimizin önünde yürüyen gölge
yavaş yavaş batan güneşin inşa ettiği
cehalete boyanan karanlık.
Rüzgâra karşı yalım kılıç bir at üzerinde
özgürlüğümüzü kamçılıyor tükenmez umut
gün günün arkasından koşarak gider
çağ yükselir dünyanın ufuklarından
uçsuz bucaksız evrene doğru
suskunluk gökyüzünü tarayan teleskop
gözlerimiz sonsuzluğun kapısında ürperir
ne zaman boşalacak bu acun
belki bin yıl belki çok daha önce
belki de yok oluşun taşları döşenmekte
Homo Sapiens'in kalbine
Homo Deus'u müjdeleyerek
ruhumuzda bir ateş yanar bir aşkın ateşi
içimize sığmayan bir güneş
fitili eksik
ne zaman tutsak edilecek ellerim
ne zaman atılacağım kenara
üstüme geliyor yapay ne varsa
ne işim kalacak burada ne adım
istifa mı edeceğim yoksa atılacak mıyım
uygarlığın dikenli sırtından?
İnsanım ben ne zaman değişecek kimliğim
ben ben değilim sonrakiler de benden
bizden sonra nasıl üretilecek insan?
Evrenin neresinde nasıl doğulacak?
Neresine savuracak kuantum bizi?
Hem orada hem burada nasıl?
kainâtın Kralı'nın izniyle
yıldızlar ne zaman taç yapılacak başımıza...

Ahmet TIĞLI 19.05.2024