Hiçbir mısra gelmiyor aklıma,
İçimi dökmek.
Hep doluyum, yalnızlığımla birlikte.
Bu ne uzun yolmuş,
Ne hızlı gitmek, ne yürümek,
Ne bir şeyler yapmak,
Ne de bütün tembelliğini göstermek…
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
