Sonsuz Uyanış Şiiri - Mehmet Akif Baltutan

Hazanla bütün sular damla damla köpürür
Sararmış yaprakları esen rüzgar süpürür
Hatıralar kalblerde ayaklanarak yürür

Sonbahar son demidir geçip giden hayatın
Sonuna yaklaşılır bedenle seyehatın

Geçen koca bir ömür giden tende ki candır
Kalplerde sönen ışık biten ilk heyecandır
Yaşanan bütün hayat geçip giden tek an’dır

Ağaç yanar kül olur insan ölünce toprak
Ömür akıp giden su zaman dökülen yaprak

Ilık bir nefes gibi kalpleri okşar hüzün
Gölgeler oynar durur bebeğinde her gözün
Dil susar çünkü artık anlamı kalmaz sözün

İnsana kalan yalnız sonsuzluğu düşünmek
Geçip giden her güne ah ederek dövünmek

Yaşamak hayallerin ötesinde bir düş mü
Beşinci buut’ta ki olmayan son görüş mü
Ölüm mutlak manâya gerçeğe tam dönüş mü

Sonu olan varlıkta bu sonsuz düşünceler
Güneşe ulaşamaz beyinlerde geceler

Zehir kusar yüzlere gecenin soğuk dili
Hayatın sesi durur çalar düşünce zili
Kâinat’ta sorular sıra sıra dizili

Varoluşun sırrını çözmeye gerek mi var
Her şeyi yapabilsek neye yara duâ’lar

Hani gök gürler birden yıldırımlar çakar ya
Hani durgun akan su deli deli akar ya
Hani mecnunvâri aşk yürekleri yakar ya

İşte o anda başlar ötelere uzanış
Hayat,uykuda rüya ölüm sonsuz uyanış