Sonsuz Son Şiiri - Ali Uzal

Sonsuz Son

Bir göçmen kuş havalanmış
Sülek yaylası'nın tepesinden
süt ararken anamın memelerinde.
O günü bilmem.

Ama; o günden bu güne
günün batışını seyrettim
başka başka dağ eteklerinde.

Elimde kalem söğüt dalı
öküz güttüm,okumayı söktüm
savruldum harman yerinden
kesmik tanelerinde.

Çifteler'de öğretmen oldum
dokuz köyden kovuldum
ay ışığında sevda
güneş ile kardeş
aydınlık oldum
karanlık, gizemli vadilerine.

Bozkır'da Bozkır'la
dört ağaç dikip aşıladım
kanımla teimle suladım
belledim,külledim
kaderimmiş dedim
elma yanaklı,kiraz dudaklı
ve gür bıyıklı fidanları göçer eyledim.

Kesişti yollar zaman aralığında
sokaklarda,alanlarda,zindanlarda
kör kuyularda
yandaş,omuzdaş,kardaş oldum.

Susturuldum,sürüldüm
susmadım, yoruldum
öldüm,öldüm,dirildim
son repliğimde güldüremeden
göçüp gidip aslıma döndüm.