Sonsuz Saat Şiiri - Recep Uluçay

Sayfaların soğuk yüzü bir kefen gibi sardı bizi
Hayta bir yalnızlık döküldü yavaş yavaş
Dudaklarımda kan kızılı kederlerin izi
Şehrimin o berrak çocuklarıyla sırdaş

Duymazdım gecenin kalbine kalbine çarpan
Bir hasta misâli yelkovanların sancısını
Sabahın saatlere boca edildiği an
Tenimi boğmaya gelir bir vebalı sanrı

Dudaklarımda kelimelerin bin yıllık anısı
Zihnimde varlığın o zehirli yankısı var
Hayat hayat dedikleri ölümün satır arası
Künde etsem de dağları artık atılmış zar

Yivli bir kurşun gibi zalim bir sıkıntı
Parçalıyor ruhumun âciz hakikâtini
Alıp götürmüş beni başıboş bir akıntı
Kuruluvermiş ömrüme yokluğun sonsuz saati

Büyüdükçe büyürdü o gümrah hüznüm
Cayır cayır yanardı az ötede âlem
Cehennemi yavaş yavaş ruhuma döktüm
Ki ateşti karanlığa biricik merhem