Sonsuz Resim Şiiri - Tuba Gürdere

İnsanlığı seçeriz içimizden
Yeniden dokunduğumuz için kendimize,
kendimize şuanın dışında hiçbirşeyin dokunmasına izin vermemeyi seçeriz.
Yaşamanın döngüsünü hissettiğimizden,
kendi öngörülerimizin içimizde dönmesini isteriz.

Herzaman sonsuz düşünceden yenilenmek
asla hiçbirşeye yenilmemektir.
İnsan kendine yenilir bazen ancak kalbinden yenilendikçe yenilenir
Çünkü en büyük hak kalbinle bir bütün olarak yaşayabilme hakkıdır
En haklı bir duyumsama olur yaşadığın ve yaşama sarılışın.
En haklı oluşumlar için varız hep birbirimize.

Yaşamda baş eğmek kalbine sığındığın ince çizgidir.
Başkaldırmak o çizgiden ancak içinde ki aydınlıkla ulaşılır.
çünkü ne yaşanırsa yaşansın en son çizgide başlangıç vardır.
Daima yaşanmaya ve yaşama bütünlenmeye.
Değilmi ki inişler çıkışlar hani o yaşam çizgisi gibi.
Önemli olan;
Sonsuzca tek çizgiden akıp gitmek.
Düşüncelerin daima aydınlığıdır beliren iz.
Kendi sözümüzün özüyle akar içimize.
En haklı oluşumlar için ama hep birbirimize.

En haklı bir yolculuktur izlenen.
Kendinden kendine ulaşan
Hiç varmamış gibi vardığın,tüm varlığının içinden gidilendir.
Kendine ulaşmak;
Bir köprü olma durumu gibi kendini geçmek ancak henüz geçmeden geçmiş olmaktır.
Varmak kendine, varlığından ileride varoluş varış sonsuz duyuştur.
Düşünceden geçen, kalbimizden geçirdiğimiz ve içinden geçip gittiğimizdir.
Daima içinden geçirdiklerinin oluşumuna ulaşırsın zaman gibi insan aşıyordur.
İnsan düşünceyi aşar zamanı da aşar ancak kendini aşamaz çünkü henüz y/aşıyordur
Aştığı herşey kendi düşüncesinin zamanıdır.
sonsuzluğun tek anı anlatamadığın yaşadığındır.
Belki de yaşayacağın anlatımındır.
Andır zamana bir bakış,anlam katmak varoluş.
anlamak insan
ve
anlamlaşmak insanladır.

Karanlığın içinde bir huzur aydınlığın içinden
huzura durabilmeyi seçeriz.
Geceden doğan yeni günle doğmayı
Bin yaşayış olur ömre.
Karanlıklar içindeysen değil mi aydınlık içinde?
Yaşayanların kavgası vardır yaşamla.
Oysa yaşam değilmiydi içimizde?
O halde neydi içimizde ki iç işgaller ve iç çatışmaları?
İçsel savrulma içinde bir yaprak misali sürüklenen düşünce?
Sürülen özgürlük, sürgün fikir,s/üzülen g/özden düşen yaş!
Sürçtü kelimesizlik en haklı bir hece ah için!
Oysa sonsuz yücedir insan; düşünceyi yaprak yaprak işleyen.
Hani ağaçtan değilde gökyüzünden bir yaprak düşse içine
Düşünürsün;
Sürüklenen düşünce değil düşüncenin özü, süzümü dökülümüdür.
Mevsim gibi kendine, kendiliğinden.
Öyle tutunmalısın ki hayata, düşeceğini bildiğin anda düşüncenden düşmemiş
olsun hayat ancak o zaman tutunabilirsin.
Oysa düşüncenin derinliği, bir yaprağın savruluşuna denktir.
Sözler, bir varoluş varlığındaki gerçekliktir izlenen sonsuz resim.
Birimiz savrulur birdir söz, duyan yaprakların içinden duyurandır şiir.
Hiç bitmeyecek kelimelerde varolmak mevsimdir içimizde.