Sonsuz Olalım mı? Şiiri - Baran Baransel

Her ardına bakmadan
Çekip gidişlerinden sonra Sevgilinin,
Yine de açık kapılar bırakabilmek
İhtimaller hesabında
Karşılığı bulunmayan tüm mutluluklara.
Tanrının bile cesaret edemediği kadar
Bağışlayıcı olmak,
Bir o kadar da gözü kara.
Uzaklaşırken attığı
Her deprem adımıyla
Yerle bir olan içindeki şehri,
Karınca hamaratlığıyla
Yeniden inşaa ederek,
Merhaba dedirtebilmek yeni güne.
Öldüreceğini bile bile,
Üstüne üstlük bir de misli misli çoğaltıp
Taşıyabilmek aşk virüsünü kanında,
Tedaviyi reddederek.
Dudaklarında bir dokunuşluk sarhoşluk için
Esrar bağımlılığında içine çekebilmek,
Müptelası olabilmek bir ömür boyu.

Ve bir ömrü,
Sırf yokluğunun adiliğine inat,
Yüzünde tebessümle,
Kaygısız,
“Yazık oldu” dediğine aldırmadan kimsenin,
Tek tutunduğu dal olan
Onurunun darağacında asıvermek.
Sonsuz olabilmek yani.

Anlatılası şey değil bu,
Sonsuz Olalım mı?