Sonsuz hikayeler Şiiri - Ahmet Hani

Aydınlık bir seher vakti,
Kuşların nağmeleriyle dolu bir bahçede,
Güneş, usulca yaprakların yüzüne konar,
Rüzgâr, tomurcukları nazlı bir çocuk gibi kucaklar.

Berrak bir dere içinde,
Yorgun yüzümü seyrederim,
Gözyaşı damlaları, suretimi suda siler,
Ve ağlayan söğüdün gölgesi, yalnızlığıma sığınak olur.

Gözlerimi mavi göğe dikerim,
Bal arıları, hayatın tatlı ninnisini fısıldar,
Kirpiklerim ağırlaşır,
Ve uykuyla uyanıklık arasında,
Senin varlığının kokusu, ruhumu okşar.

Geldin mi?
Yoksa hayalin mi havamda dolaşan?

Neden
Bu hikâyeler,
Sonsuz bir nehir gibi,
Durmadan akıyor
Akıyor...