Sonsuz Göç Şiiri - Ercan Yavuzer

Aklımın düşük yapma ihtimalini Her satırda hesaba katarak, İsmine besmele ile başlıyorum. Her defasında acıklı bir iç kanama geçiriyor, Sana dokunmanın yüksek rakım heyecanında yüreğim. Gözlerinin kıta sahanlığına Paralel sözcükler yağdırıyor aklım Ve aklım; dudaklarının çatlayan bozkırında Cehenneme çeviriyor tüm öpüşmeleri… Yokluğunda, Faşist soğuklar düşüyor varlığının başkentlerine Elitist sancıları azıyor hayatın, Fahişelerin demlenmiş gözlerinde Orgazm krizine tutulurken aristokratik piçler Bir tek adın kalıyor, Kendimin homojen dudaklarında Umuda bağlayan, tüm şiirleri… Ve hasretin; Kalbimin ritmik dalgalı rıhtımına Durmadan seni vuruyor, Durmadan gözlerimin kıyısına… Böyle seni beş vakit namaz gibi farz kıldıktan sonra düşlerime, Aşkı zekat olarak veriyorum tanrılara. Ve aşkın tanrısı aklını kaçırıyor altına Ve bir peygamber, Tüm mucizelerini, nutku tutulmuş bir şekilde Ezbere bildiği bir ayetin vahyi saatinde unutuyor… Nezaket kuralları, göçebe kabilelerden Yerleşik çileleri aleyhime örgütlüyor. Aklım, bir orospu gibi orasını-burasını açıp Doğanın kanayan adetlerine kendini bölüyor… Ve bir tek adın kalıyor, Ve mitos bir bölünmeden, yerleşik umutlar ölüyor… Ve biliyorum aslında, Sonsuz bir göçtür bu bendeki yerleşikliğin Dökülen yüz binlerce sözcüğün tek bir anavatanı vardır; Çadırsız, kavalsız Ve SONSUZ GÖÇ… Ercan YAVUZER DAĞÖREN/MURADİYE 20/02/12