Sonsuz Gece Şiiri - Emrah Arslan

İşte gece oldu, kimsecikler kalmadı etrafta.
Bu sokaklar, bu dünya yine tek başıma bana kaldı.
Tek başıma dediysem hakkını yemeyelim hani…
Şu evsiz fakir, şu sarhoş, şu çöpten kâğıt toplayanlar da var…
Bölüşürüz kardeşçe aramızda canım ne olacak,
kocaman dünya.

Günü örten gece, lambalarını yaktı hem de yüzbinlerce.
Biri kararırken bütün gezegenler aydınlandı.
İzlemesi bu kadar güzel olması uyurdum bile.
Ama gözünü gerçeğe açmak varken bu sürekli uyku niye?
İçimi açmalıyım bu akıl almaz sonsuzluğun sahibine.