Sonsuz Ev Şiiri - Aydın Gençalp

Salyangozun sonsuzluğuna dokundu el
Ölmekte olan bir yıldızdan doğan bir yıldız gibi
Çatladı kabuğu once
Çatladı, çatladı, çatladı…
Kırıldı sonar, esnedi
Esnedi, esnedi, esnedi…
Genişledi, çığlık çığlığa
Genişledi, genişle, geniş…
Basalt kumları kalktı dipten
Işıl ışıl oldu okyanusun dibi
Lavlar püskürdü yeraltından
Püskürdü, püskürdü, püskürdü…
Duman bacaları yükseldi
Yüksel, yüksel, yüksel
-di…
Suyun zifiri, yoğun karanlığından

Yandı uzanan el
Yan, yan, yan…
Korktu kabuğun ardında yatan sırdan

Sonra ufalmaya başladı salyangoz
Ölen bir yıldız gibi
Doğmakta olan bir yıldızdan
Soğumaya başladı tekrar dip suları
Git gide azaldı baloncuklar
Söndü duman bacaları
Döndü kabuğuna nefes nefese
Büründü yine sonsuzluk kisvesine
Ve bir çentik daha attı
Salyangoz mapushanesine