Sonsuz Düşüm Şiiri - Demet Duyuler Doğan

Denize baktım
bir ay ışığı vardı bir de ben
bir de balıkçı vardı uzaklarda
sevda şarkısı söyleyen
rüzgar dans ediyordu dalgalarla
an da kalmak geçti içimden

Toprağa baktım
bir gün ışığı vardı bir de sen
bir de sevda çılgını zılgıt çalan
karalar giyinmiş bir beden
sana sığındık yaşama umuduyla
kal demedi dilin
ihbar etti gözlerin
pusudaki umut avcılarına

Yüreksizler ıslık çalarken zamana
biz aşka yazgılı içimizdeki korla
koştuk düşlerimizin peşinden
sanki bizim için yaratılmıştı dünya

Ey sonsuz düşüm
anı yaşamanın farkındalığını öğreten
elim gözüm yüreğim
bilirsin en haylaz benim yeryüzünde
dereyi görmeden paçayı sıvayan
bazen şom ağızlı bazen dobra konuşan
ki bilirim
sen en çok bu halimi seversin

An gelir de başlangıcın sonu olursa
işte o an düşlerimiz güdük kalır bu sevdaya
yolun açık olsun
kendine iyi bak tümcelerinin suskun çığlığında
ellerimiz ayrılır
gözlerimiz ayrılır
düşlerimiz ayrılır
titrek ve buruk bir gülümsemeyle
dudaklarımız tadarken gözyaşlarımızı
yine de canım canının yanında kalır