Sonsuz Bir Veda Şiiri - Ayhan Demiralay

Bana öyle bakma içim dışım gibi dik durmuyor
Boşver be Eylül güzeli sensiz ne yaptıksa olmuyor
Biz alıştık içimizde sonsuz bir özlemle yaşamayı
Yakıştıramadık kendimize yarım bir sevdayı bırakıp kaçmayı
Herhangi bir çürümüş cesede dokunmak istiyorsa ellerin
İstediğin ceset benim aç bakta görsün artık gözlerin
Bir utanç abidesi gibi dünyaya karşı dimdik dururum
Tamamen tüketirse bedenimi bakteriler işte ogün bilki seni unuturum
Basit bir intihar eylemi değildi benimkisi
Bir benzeri yoktur dünyada tektir bunun gibisi
Hangi kaçak hayaletin peşinden koşacaksın
Bu defada olmadı sen ne zaman gerçekten ağlayacaksın?
İnadı peşkeş çekip amansız zebanilere
Ne ızdıraplar çektirdin sana duyulan saf sevgilere
Batmandan Tebrize oradan Küfeye gidip duran sen
Tüm bu coğrafyada kimliğini yitirmiş acemi yolcu ben
Erzurumdan Sibiryaya oradan kutba
Hangi umarsız iklimlerde üşüdüğümü bilmiyorum
Hangi sınırsız ülkeye gidersen git artık seninle gelmiyorum
Ellerin kimbilir hangi hainin ellerini kavrayacak
Daha hangi günahsız insanlar senin bıraktığın acıyla ağlayacak
Yitip gideceksin şu yoksul ömrümden
Silineceksin gölgeni bile alıp gideceksin kalbimden
İsyankar şeytan bile sana sonsuz itaattedir
Şimdi şu zavallı ruhum aşkınıda alıp Araf'a gitmektedir.....

Ayhan Demiralay
asibarmen