Sonsuz Bilim Şiiri - Sertaç Atabey

Kimsenin uzanamadığına ulaşmak
Şaşırarak donup kalmak
Birilerine bir an önce anlatmanın heyecanını yaşamak
Buldum buldum diye haykırmak

Yaşadığın en özel andır kimsenin bilmediğini bildiğin an
Ve paylaşmak
İnsanla, insanlıkla, tarihle, geçmişle, gelecekle
Adını yazdırmak sonsuzluğa ve yaşatmak onu

Ölmeden önce bir şeyler bırakmak
Bu gizemli Dünyaya
Belki de başka dünyalara
Yaşanmış ya da yaşanacak olanlara

Bilimde sınır yok
Kaç defa ölmek gerek
Diyebilmek için öğrendiğim bana yetecek
Ya yaşamak kaç defa yaşamak gerek

Aşana kadar, taşana kadar heybeye sığdırmak
Merak etmek, araştırmak, sorgulamak
Mal gibi dünyaya atılmamıza inat
Geçmişi hatırlamasak, geleceği bilmesek bile

Telaşa gerek yok, ölüm gelecek diyerek
Yaşamak gerek ıskalamadan hayatı sakince yürüyerek
Sonsuzsun sen sonsuz
Ölüm eriyip gidecek bir buz

Eskitmek gerek her hayatı
En ucra köşelerine uğrayarak
Zorlansan da yürüyerek paytak paytak
Hiç bir şeyi kaçırmayarak

Bırak aksın gitsin zaman
Düşme peşine, düşün sadece düşün
Bilinenleri değil bilinmeyenleri düşün
Takılma bana, sana, kendine, ona, başkalarına

Küçük gelir Dünya gözünü dikmezsen arşa
Göz kırpma hayata, o senin, yaşa onu yaşa
Her anına tutuna tutuna
Geçmiş olup bitti, bakma arkana

Neresindeyiz varoluşun, ne kadarıyız
Atomu kadar küçük mü yoksa kainatı kadar büyük mü
Benim bu gözlerim bu kadar olup biteni görür mü
Yoksa her şey sana bir yük mü

Bendeki de beden böcekteki de
O da bırakacak ben de
Ya bilinç, uçsuz bucaksız yılların emeği
Bırakıp gidecek mi seni

Derdin büyük olsun ki sevdanda büyük
Bırak aç kal boşver, o senden küçük
Açlığı hisset ekmeğe değil bilgiye
Ruh doymazsa karın doysa nafile

Ye, iç, gez, toz nereye kadar nereye
Yaptın zaten bunu milyon kere
Cesaretin olsun keşfedilmeyenleri keşfetmeye
Hayat fazlasıyla değer bunu denemeye