Sonsuz Ayrılık Şiiri - Yunus Hüseyni

Boğazıma düğümlenince aşkın hıçkırığı
En nadide sözlerle anlatayım ayrılığı

Geceler, karadan karaydı, ay donuk
Titredi, sığınacak yer aradı soğuk

Kekeledi kaldı, bağlamanın telleri
Yönünü şaşırdı, baharın yelleri

Ağaçlar sallandı, yapraklar döküldü
Bulutlar yere düştü, gökten söküldü

Bülbül firar etti, bıraktı güle ağlamayı
Unuttu dereler, eskisi gibi çağlamayı

Beni susturdu, gelince ayrılığın hıçkırığı
Lâl olup, içten sözlerle anlatayım ayrılığı

Kapında, sevdiğin sokak köpeğini gördüm
Seni son gören diye gözlerinden öptüm

Bir hazin huzursuzluk kapladı dünyayı
Bıraktım artık yaşanan hayatı anlamayı

Eskiden olsa, aşkımızın coşkun ateşi
Doğarken söndürürdü, kızgın güneşi

Bak gör, bu ayrılık bana neler yaptırdı
Yanımda olsan, aşkın neler yazdırırdı

Yere batsın, varsa kavuşmanın yarını
Çıkıp gel de bitir, bu aşığın hicranını

Bugün yarına küs, dününü unuttu
Gözler yollarda, çaresiz ama umutlu

Yas tuttu, dallarda örtüşen kuşlar
Denizin bağrını dövdü, hırçın dalgalar

Ne ben , ne de zaman ayrılığa alıştı
Mevsim, hayatın baharından ayrıştı

Deniz yükseldi, gök indi, birbirine karıştı
Seni beklerken bu hepimizden haykırıştı

Hüseyni sana adadı beklediği mutluluğunu
Bırak şair! Yarım kalsın şiir! Bağlama sonunu.