Sonsuz Aşk Şiiri - Fazilet Özcan

Sonsuz aşk
İster hikaye deyin ister bir iki mısra
Gercek aşk sonsuz olan tüm kalplere ekilmis
Destan olup yazılır yürege mısra mısra
Bir anıt olup sevda iki cihana dikilmiş

Kaptırmış gönlünü bir kere bizim safiye
Gezer dururmuş öyle can yarim diye diye
Misal mecnun divane olmuş koymuş kefeye
Dünya tuy gibi hafif sevdası ağır gelmiş

Kimi zaman aramıs bulmuş narin gülde
Bülbul gibi şaķıyip ötmüş türküler dilde
Sanki bir ama gezer halini gor bir gelde
Bu askin acisi ah o bağrıni delmiş..

Yol ince uzadikca uzar viraj epey çok
Daglarda yükseldikçe dumanı basar pek cok
Denizler gidilse engindir derini bir cok
Çare bile obanın ardinda bir ilmiş

Derdin dermanı olsa yardadır demis biri
Haber salmış uçan kuşla bellidir yeri
Öldü ölecek koş gel olsada bugun diri
Ferman olup yazilsa ask bir tek hak bilmiş

Bu rüzgarlar esmeyi bir güzelden almış
Hasret arttikça adi boran fırtına kalmış
Deli deli esipte göğe nice can salmış
Poyraz vurmuş zalimi ve hak kitaptan silmiş

Dünya keder çiledir ama allanıp geciyor
Aşk en buyuk imtihan sahibini seçiyor
Kimi ekip kimini hasat edip biciyor
Kıymet bilmez ağlamış bilenler ise gülmüş

Erimiş gitmis kalmıs dallardan bile ince
Anlamıs aşk ne imiş yari safiyeyi görünce
Yar yarsız durmaz hakka safiye erince
Yollar göçmüs daglarsa yıkılmıs deniz ölmüş

Oysa su Koca evren sevdalıymıs safiye
Sen yarinden başka bir yar bilmedin diye
Dunyanin acı dolu hatırası hediye
Desemde safiyeye dert şekerle bal imiş
Fazilet özcan