Sonsuz Aşk Şiiri - Rumeysa Nur Erdoğan

Ay kadar berraksın
Leylime doğan güneş...
Bir yerlerde varsın şu an,
Bedenimin en derininde yanan.
Yüreğime yağan karsın bazen
Hem ferahlatan, ama pare pare yakan.
Biraz soğuk, senden ötürü tenim;
Ama alışkın benim mahzun yüreğim
Bu acınası hal-i timsalim
Biraz da benim çaresizliğimden.
Sonsuzluk gene bende saklı...
Yine sana açılır sonsuzluğum,
Sende var olur yüreğimdeki aşka vurgunluğum.
Ben sende var, yine sana hasret
Uçsuz bucaksız bir sahrayım.
Kalbinde hissetsen beni,
Fezaya yollasan talihsiz kaderimi.
Yine çözebilir mi bir felsefeci,
İçine düştüğüm sonsuz elem ve kederi
Bir anahtar bulsam;
Kalbinin kilidini açmak için.
Sana nasıl ulaşırım merkez-i hayatım...
Bir iz yok mudur ki senden?
Güzde esen seher yelim.
Sınır tanımaz oldum, sensizliği tanıyalı beri
Rüzgarlarda savruldum,
Aşk kadehinden bir yudum içtiğimden beri.

Gene hislendim zifiri karanlık gecede;
Bu karamsar ruh hali,
Kalbimin her hücre-i zerresinde.
Ebedi yollarını aç bana
Bitsin duyulan hasret,
Başlasın can kafesimde aşk-ı vuslat.
Seherler yeni haberler getirsin bana,
Senden uzak bir yerlerden.
Sonsuz olalım beraber;
Ebedi huzurun doruk noktasında.
Bana aşksın her zaman, gönlümdeki hazansın
İlkbaharda yağan yağmur, sonrasında gelen baharsın.
Bazen bir şiirsin bana
Bazen de hayatımın romanında kahramansın.
Seni başrol yapar aşk
Beni sarhoş eder aşk
Gel kuşların öttüğü vakit
Yürüyelim uzun yollarda,
Ebediyyete bir vakit.