Sonsuz Ask Şiiri - Barış Yavuz

tabiat anam,
dogan gunes safak diyen bir askerin,
yillar sonra kizina kavusan bir babanin,
baris odulu alan yetmisindeki bir insanin,
olumcul bir hastaligi yenen bir hastanin,
anasinin kokusunu taniyip kucaginda gozleri gulen bir bebegin
tarif edilmez mutluluklarini
bir potada eritip bana icirdigini dun gece
bilmem ki fark ettin mi?

yorucu gunler, haftalardan sonra,
bas ucumda pempe zarfta buldugum siirin ile
dedim ki kendi kendime
demek su dari dunyada
varmis bizi de tabiat gibi, toprak, su hava gibi seven biri.
hani oyle ki;
deseler ay, gunes hepsi yok olacak,
tabiat ters duz olacak,
ama o hep seninle olacak
belliki bir dakika dusunmeyecek
kabullenecek.

bazen insanoglu unutur,
hatirlatmak gerek ara sira,
bir cimcik atip uyandirmak gerek onu ki bilsin
devinen tabiat gibi,
bitmez bu dunyanin ne isi ne kavgasi,
basladigin yere donersin sonunda
bir istisna disinda;
...

bunu doldurmasi size duser ey dostlar,
her beser,
varir dogruya yani basina bakarsa eger.