Sonsuz Aşk Şiiri - Tarık Erkutlu

Seni sevmelerim,
Sevmemelerimden önce başladı.
Terketmene rağmen; hep sevdim seni.
Nefretlerimde oldu. Hem sana, hem uzaklığına.
Ne kahırlarla andım ismini, ne küfürler savurdum aşkına.
Seninle içtim bazen, yanımdaymışsın gibi.
Senin yüzünden içtim bazen unutmak için seni.

Kış gecelerinde yandım ben inadına.
Meltemli yaz sabahları titredim hatıranla,
Mermi oldun şakaklarımda; beynime yedim seni,
Her defasında ben öldüm seni hatırladığımda.
Bu Istanbul ne kadar küçük gelmiş ki bana,
Her sokağında sen varsın, ne yana baksam.
Küçük bir kız elma şekeri istese benden?
Sana bakıyorum senin gözlerine.
Bir güzel görsem kaldırımda yürüyen sana benzetiyorum,
Dalıp dalıp gidiyorum geçmişe.

Bir otobüste hiç tanımadığınız insanlara
Ben onu çok seviyorum çok dediniz mi hiç?
Bir martının kanadına binmişçesine hür
Bir vapur dan Marmara'ya atladınız mı hiç,
Karaköylü balıkçılar ağlarına çektikleri balık gibi
Sundular mı sizi yarı şaka yarı ciddi sevdiğinize,
Körkütük aşık'ınız ile aldırış etmeksizin Istanbul'a
Doymayasıya öpüştünüz mü?
Morardı mı aşktan dudaklarınız.

Seni istemelerim ardı ardına,
Senin yanındayken başladı.
Saatim seni sen geçe çalıyor.
Karnım aşkınla doyuyor,
Sensizlik anlamsızlaşıyordu.
Hele o sabah olmasın diye dua edilen geceleri,
Yazmayacağım satırlarıma açık saçık.

Terk edildiğimi öğrenmezden önce söyleseler,
Tanrı şaka yapıyor zannederdim.
Hani gökyüzündüm,
Hani ellerindim, hani her şeyindim.
Yalnızlığın beni tutuklayacağını,
Sensizliğin beni öldüreceğini,
Yokluğunla müebbet yiyeceğimi hiç hesap etmemiş,
Yaşarken de ölüneceğini ben hiç düşünmemiştim.

Terk edilen olmak değildi bana koyan,
Kalabalıklar içinde yalnızlığa alışmaktı çaresiz,
Oysa bu şehirde hiç umurumda olmamıştı seninle iken,
Kaç milyon insanla bir ömür geçireceğimiz.
Her tren kalktığında Haydarpaşa dan,
Her uçak havalandığında gökyüzüne,
Her otobüs kalktığında şehir garından,
Aklıma gelirsin; ağlarım.
Bilirim ki sen dönmeyeceksin!
Bu yüzden hiç hoşlaşmam vedalardan,
Mecbur kalmadıkça gitmem birilerini geçirmeye
Öldüğümde kalabalık olsun istemem cenazem,
Desinler ki bana şıp sevmedi çok sevdi son soluğuna kadar.

Duyarsan öldüğümü birilerinden gözyaşın düşmesin yanaklarına,
Hem ikimizin yerine bil ki çok gözyaşı döktüm ben,
Mümkünse hiç ağlama, ağlatmasınlar seni.
Deki ardımdan;
'İyi adamdı'
Bensiz hiç yaşamadı.

08.11.06 - Tarık Erkutlu - Üsküdar