Sonsuz Aşk. Şiiri - Ferhat Bülbül

Bir yürek işidir sevmek, sonsuzluğun koynunda
Hiç bitmeyecek sanırsın,
Hiç gitmeyecek sanırsın,
Zaman durmuş, acılar son bulmuş,
Ölüm yokmuş sanırsın...
Bir rüzgar eser sonra ürperirsin, hayal alemi uçar gider beyninden
Gerçekler bir bir hatırlatırken kendini
Yaşama dair bir bağ daha kopar kalbinden
Kuşlar susar, Aşklar susar, Ben susarım....

Kime anlatsam kime derdimi döksem dersin kendine
Bu divane halimi bu derbeder halimi kime anlatsam,
Var mıdır bir tesellisi bu dinmez acının ?
Bir sevgili midir, bir sevgi midir, bir sen midir ?

Sonsuz gece karanlıkları sararken bedenimi her gece
Kahredişlerin tekrarı yaşanır bıkmadan usanmadan...
Kim vazgeçirebilir beni seni sevmekten,
Kim elimi tutmaya cesaret edebilir
Dokunmadan okşadığım saçlarından,
Kim alıkoyabilir ki beni ?
Bu acılar, bu çaresizlikler, bu yok oluşlar çalabilir mi sanıyorsun seni benden ?

Ben kendi dünyamda an be an yaşarken seni
Ne filizler yeşerir bahçemde kimse bilmez,
Kimse bilmez ben seni ne çok severim
Ne çok severim gülüşlerini anlatmak isterim anlatamam
Kelimeler susar, Sözler susar, Ben susarım....

Ne bir başkası tamamlar bu yarım halimi,
Nede ben ararım tamamlayacak birini
Bir tabureye bağlı olan şu kısacık hayatta,
Varsın kim dilerse o vursun tekmeyi
Ben saçlarına asarken kendimi
Kim Kim senin için ölmekten alıkoyabilir ki beni.....