Sonrose Şiiri - İsmail Nail Polatoğlu

niye ki sevmedin beni,ben de yaşamayı sevmedim,
Sonrose, uzaktan uzaktan sevgilim...

bir kasım sonrası mevsim kışa dönmüştü,
hani hatırlasana sonrose,
gözlerim gözlerine kadar gelmişti...

ah o büyümeyesi çocukça hırçınlığın,
biraz tuhaf anlamsız,
sonra emanet gözlerinde tükenmişliğim,
çekerdi beni en zifiri karanlıklarına gecenin.

bir yangın ertesi karabulutlar gibi
dağılırdı da sabaha karşı siyahı gecenin,
nasıl korkardım tanınmışlığın(d) a yüzümün,
aydınlığında sabahın ve yetim gözlerinde.
korkardım...caddelerinde bu yarım şehrin,
yapayanlız kalmaktan...ve tanınmaktan,
bir mülteci bakışım ki rastlayınca
şehrin aydınlığına ve hayal gözlerine.

sonrose, nezaman başlar bu hikaye?

bir başka(sı) nın bakışında ilk cemre düşerken,
yorgun gözlerinden içlerine kalbinin.
ah o çocuksu büyümeyesi,sevgilim!
sen ağır ağır başkasına büyürsün.

oysa sonrose biraz da elevermekti,
evliyalardan öğrendiğim sırrımı,
ki anlatır dururdun ince dudaklarından
sırrım...
beni diri ve hep böyle yarım bırakan,
senin sevmelerin.

biraz da beni elevermektir...

sonrose!

bir yön bulabilseydim kendime şayet,
kuşlarını uçurduğun tarafta,
ya da kat be kat altında zeminin,
en parlak yıldızların oturduğu yerde,
ve azizlerin kıblesinde, bir yön...

korkmazdım belki bu kadar,
gözlerinde kaybolmaktan.

sonrose, uzaktan uzaktan sevgilim.