Sonrasız Deniz Şiiri - Hasret Sayınta

İlk kez bu kadar uzun yürümüştük.
Yorgunduk, üşümüştük, çokça susamış.
Kaybettik beraber yola koyulduğumuz herkesi.
Yerden kalkmasa da başımız,
Kırıktı kalpler, kırgındı eller.
Biz ki; aynı tohumda filizlenmiş,
İki ayrı ağaç. Aynıydık aslında.
Şimdi yabancı olsak ta bir birimize.
Birimiz ayna, ötekimiz yansıma.
Konuşurken utangaç bir çocuk
Giriyor aramıza, gözler dalgın.
Ne yana konuşsak sesler kalabalık.
Yağmur yağıyor, ıslanıyor sözcükler.
Hangi aşk, tebessümüyle tanımlanmıştır ki?
Hangi yara tanımıyla gizlenmiş?
Soru sormadan kim cevaplanmış ki?
Unuttuk zannederdik de;
Her gece buluşurmuşuz meğer.
Gelecek tutkusuyla çıkarmışız yollara.
Yaşarmışız geçmişten arta kalan ne varsa.
Son gördüğüm bana bakmadığındı,
İkimize ait duayı mırıldandım sessizce.
Önce tanımadığım bir yerdeydik.
Sonrasın da bir okul.
Bir masa da toplanmışız hepimiz.
Kimse kimseye bakmıyor, susuyoruz.
Teneffüs bitmiş, yine geç kalmışız derse.
Uzun yorucu adımlarla giriyoruz sınıfa.
Biri diğerini kollayarak.
Bir birimize bakıp yine susuyoruz.
Söyleyecek çok şey varken,
(geç kalınsa da) İnadına susuyoruz.
Sonrasında hep beraberiz,
Bilinmedik bir zamanda.
Yine yollarda ölümüne yan yanayız.
Neden hep karanlık, bilemiyorum?
Ve neden sonra eski bir binadayız,
Anımsayamıyorum?
Nerdeydik, kimdik, hangi sıfatlardaydık?
Sıkıca tutarım diyordum da,

Öylece kaydın ellerimin arasından.
Gitmene izin veremezdim,
Ardından hep kayboluyordum.
Neden sonra gözyaşlarıyla kalkıyorum yataktan?
Geceler rüyam sen olmuşsun.
Şimdi yine yaklaşıyorum pencereye.
Bu kez gitme, orda kal!
İnadına suskun olsak da,
Ardından kaybolmama izin verme.