Sonrası hep aynı... Şiiri - Anıl Erkmen

Uzattığı elleri avuçlarımı ister gibiydi,
Bekletemezdim!
İnsan,bekletebilir mi hiç sevdiğini?
Ellerimi yumruk yaparak sıkarken,
İlk defa gücüyle canımı acıtabileceğini hissettim,
Korkmadım!
İnsan,hiç korkabilir mi sevdiğinden?
Kaşlaını tam ortadan eğmişti,yüzüme bakamazken gözleri…
Bir üst dudağına erişemiyordu dudağı
ilginç bir tavrı olacak gibiydi
belli olan yutkunuşlarından.
Önce herşey için teşekkür etti,
yüzümün sol yanından öperken,
kendine iyi bak diye fısıldadı sanki bağırarak,
avuçlarımı belki son kez acıtıp bırakırken,
ayağını hiç korkak alıştırmadı...
Sonra...o gitti,ben kaldım
Biri,hep kalmak zorundadır derdim
Sonra…
Sonrası sizi ilgilendirmiyo…
yaşamaya çalıştım...