Sonradan Şiiri - Enver Levent Batur

_ sonradan
o kadar düşündüm ki seni

değişmiyor karanlıkta kaldıkça tan
güneş yorgun gözlerle bakıyor
bulutları yırtarak örtüyor bu füsun
gerçekliğini yitirdiğinde

Kül rengine bürünüp doğayı pek kısa bir süre yansıtıyor gözlerinde can, uçuşuna ara veren güvercinin kanatları cama çarpana kadar; sendeleyecek gücü bile kalmadığında güneşin.

altmışlarda daha bir cenindim

_ sonradan
vakit kaldı mı daha

gına gelmedi mi eski yalanları dinlemekten
yine aynı yaşamın güneş saati
eski yankı yamaçlarda çınlayan
cüceler doğuyor tepelerde dizleri bükük

Koca yığınlarla karşılaşıyoruz, gözlerini ovuşturmadan güneşe bakan; esas tatsız olan, kibirle dev aynasının gösterdikleriyle oyalanan.

seksenlerde meydan okudum

_ sonradan
erişebilmek için gezinen gölgelere

kimi suçlamalı pek bilemedim
hayaller arasında öylesine bir hayal olduk
sizi üzmek için bunları söylemiyorum diyordu atam
aydınlık kaldıkça size uyar zaman

Üzmek istesem başka şeylerde söyleyebilirdim, misal; neye inanıyor dayak yiyen anadan olanlar, geceleri uzun uzun bağırıp uzaklara; kaval sesi yükselene kadar.

yine de pek çoğu iyi yürekli insan derdim

_ sonradan
öylesine düşündüm ki seni

iyilik ve sessizlik korumuyor her zaman
çıplak böğüre saplanan çuvala sığmamış mızrak
ve sayılamayacak kadar çok bu asık yüzlü adamlar
her yerinden dalga dalga öfke çıkıyor evlerimizin

Beni yöneten şeyin gerçek görünüşü önünde beyni kırbaçlayan bu sorular, o kadar çok yürüdüm, konuştum, düşündüm ki; sorular yabancı dilde bir makam oldular.

vakit var mı yetişebilmek için

_ sonradan
bugün benim için değerli tek insan

bana bakıp gülüyordu
umut duluydu belki de
vakit yok
uyan