Sonra Rüzgar Geldi Şiiri - Serkan Çardaklı

bir akşamüstüydü
dağların morluğu düşmüştü gözlerime
kır çiçekleri üşüyordu
ve güneş, sarı bir mendil gibi
dalgın dalgın sallanıyordu yeryüzüne

biraz yalnızdım belki
biraz da alışkanlıkla bakıyordum dünyaya
kırlangıçlar geçiyordu—sürgün gibi
her biri içimde başka bir yer kazıyarak

bütün kent susmuştu
sadece rüzgâr, eski bir şarkıyı söylüyordu ağaçlara
ve ben o eski şarkıda
çocukluğumun kırlarını buluyordum yeniden

ne çok yenilmişiz meğerse
oysa dağlar hâlâ orda
çamlar, inadına yeşil
ve umut, göğe bakmayı bilen birinin cebinde saklı

bir sigara yaktım sonra
gözlerimde bir kız çocuğu
saçlarında papatyalar
elleri boyalı düşlerle dolu
gülümsemesi—dünyayı affetmeye yeten bir sebep gibi

ve o an anladım
yenilmek bitirmek değildi hiçbir şeyi
sevgiyle tutulan her el
umutla başlar yeni bir güne
bir çiçek büyür taşın kalbinde
ve bir çocuk gülümser yeryüzüne.