Sonra Koşmaya Başlıyordum Şiiri - Yusuf ...

Şehirde gözümü açtıgımda yalnızlıkla tanışmıştım
kangren olmuş yüregimdeki platonik aşkımla
zifiri karanlıkların kalbine dogru yürüyordum
üzerine buraya çöp dökenin... yazılı duvarlar
dostca olmayan bakışlarla bana bakıp
siktir ol git diyordu sanki
labirentte kaybolmuş karamsar duygularım kabarıyordu
sokak lambalarının aydınlıgını annen sanıyordum
gözlerimden günahsız yaşlar dökülüyordu
günahkar yollar bile isyana geliyordu
özlüyordum geride bıraktıgım
içerisinde bir sıcak gülümseme olan nadir anıları
sonra koşmaya başlıyordum
dogdugum gibi anadan dogma üryan çırıl çıplak
insan eli degmemiş kirletilmemiş düşünceler içerisinde
temiz kalana temiz olana koşuyordum
mezarlıklara gömülmüş umut çöplüklerinden
insan sesleri kulaklarımda yankılanıyor

bendeki korkusuz korkuyordu titriyordum
minareden yüksek şerefsiz binalar
uykuya dalıp gözlerini teker teker kapatıyordu
ışıksız dünyam sonu hüsranla biten bir arabeks film kıvamında
şarkı olup agzımdan gecenin sessizliğine boşalıyordu