Sonra Durdu Zaman Şiiri - Suna Doğanay

Bilmiyorum hangi saltanatın kollarıydı hayat,
Ve hangi gündü karşılaştığımız
Ucuza kapatılan hikâyeler gibi
İçimdeki her şey donmuştu ilk bakışta.
Tanrım, nasıl olur da bir insan, bunca zaman
Eriyip gider kıvrılarak sönmüş ateşler arasından!

Dehşete düşüyorum baktıkça gözlerine.
Ay denize, güneş toprağa iniyor ansızın.
Yine yağmur mevsimi, yine hazan
Dallarla kökten ibaret, kupkuru sürünürken hayat
Sadece korkuluklar bastırıyor üzüntülerini.

Sabret diyorum düşecektir bir yerlerden umut
Bezgin kollarına belki şu dağlardan
Ayrılırken herkes kendi dalından
Kırık hayatlar geçerken gözlerimden
Ağlar, küf kokulu şehrin dar sokaklarında uyurken

Bilmiyorum hangi türküydü dilinde izi kalan
Unuttum, yazmıyordu suskunluğumu kalem.
Derin bir karanlığın uğultusuydun müebbet suçlu gibi
Kurşuna diziliyordu kuytularda unutulan her yaşam.
Ölüm müydü, neydi bilemem sinsi sinsi yaklaşan

Yoksa yeni bir oyunu muydu tesellisi sözlerin?
Körebe mi, saklambaç mı, köşe kapmaca…
Ak düşünce delikanlı saçlarına aniden,
Neden yoktu aşkın adaleti çözmek zor.

Hadi son kez gözlerime bak, bak çiçekler de kurumuş.
Her ölüm aynıdır kesilince soluğu menekşelerin.
Hiç yaşanmamış, hiç keşfedilmemiş bir yokluğun içinden
Nasırları azmış ayaklar gibi bir yüzle gelme artık.

Çünkü duracak zaman, soğuk rüzgârlarıyla ekimin.