Sonra çıkmalıyız seninle

Eğer izlersek bu şehrin taşlarında
Unutulmuş sevdaları bizsek,
Bir çocuğun gülüşüne saklı umudu
Yeniden fısıldamalıyız hayata.

Sonra çıkmalıyız seninle,
Karanlık köprülerden, ışıklı meydanlara,
Belki de bir bakışın yeter
Kentin yorgun kalbini uyandırmaya.

Burada rüzgâr esiyor deli dolu,
Ama sen pencereleri kapatma,
Çünkü savrulurken yapraklar
Beni sana savuruyor her defasında.

Özletiyor bu hırçın rüzgâr seni,
Üşütüyor, üşüterek özletiyor biliyor musun?