Sonra aşkı anlayacaktın Şiiri - Arif Bab ...

Sonra aşkı anlayacaktın. Aşkın yolsuzluğunu zamansızlığını ve mekansızlığını
kavrayacaktın sözlerimde. Yaradılıştan beri, her lahza unutturmadan hiçbir şeyi,
ışıyan bu aşkın uçsuz iklimleri serilecek gözlerinin önüne. Ardına bakakalacaksın
ansızın. Bu yol haksızlığın ve sevgisizliğin sınırladığı kokuşmuş bir düzenden
ibaret. Lakin akşamdan sabaha kadar yıldızlarla paylaşılan, yüreklerimize süzülen
bu eşsiz güzelliğin aşk olduğunu anlayacaksın.
Sen sevdayı sınırladın hep, hep gözlerinin önünde oldu galiba cılız sevginle onure
ettiğin kişi. Ve sadece bedenine hayran olan insanları ortak ettin güzelliğine.
Ruhunu üleşmedin kimselerle. Hep sevgini verdin ve tükendin. O vasıfsız sevgililer
tüketti seni.
Şimdi aşkı seriyorum ayaklarının dibine. Senin koluna girmeyi dahi edepsizlik ve
hayasızlık sayan bir aşkın tanığı oluyorum. Korkuyorum gitmenden! Sadece seviyorum seni.
Acılarını biriktirmek istiyorum yüreğimde. Ve senin için Rabb'im den huzur dilemek
istiyorum yahut sen ne istersen.
Her geceyi sana ayırıyorum iznin olmadan. Kalemimin doğrultusundayım sadece. Yüreğim
tutuyor kalemi sevgili inan! Senin ulaşılamayacak olman düşündürüyor beni çoğu zaman.
Bırak aşkını sevgini istemeyi, yazarken atıp tutup önüne serdiğim sevdamdan nasıl
haberdar edeceğim seni. Bilmiyorum nasıl çıkacağım bu dipsiz kuyulardan.
Nasıl yırtacağım bu kor levhayı yüreğimle. Bu sevgiyi ben edinmedim hiç kukusuz.
Senin o buhranlı halin bile yok. Ve yüklenebileceğim bir acını dahi bilmeden nasıl
edindim bu sevgiyi. Tut ki seni sevgimle, aşkımla kuşatabilmek şöyle dursun!
Bu sevdayı ben edinmedim hiç kuşkusuz... Yoluma düştün öylece kim olduğunun farkına
varmadan sevdim seni. Bir hevestin ilk başta uzaktan gözlediğim, sonra sevdiğim oldun.
Rüyalarıma iliştiğin ve uykularıma engel olduğun günlerde anladım seni sevdiğimi.
Her gece seni de getirdi beraberinde. Yokluğunu anladım. Olmayışına sitemde bulundum,
bir uykuya dalıp yanıma vardığın bir rüya edinene dek. Rüyalarla ve her gün şakaklarıma
vuran bu kış güneşinin pırıltısıyla avunuyorum sadece sevgili.
Arkadaşlarım, dostlarım ucube kavramlarla tanımlasalar da sana olan bu mizahi tutkumu,
farkında değiller sonradan sevdiğim olduğunun. Doğrusu ben de anlamadım sevgili, ben de
anlamadım. Bahara çıkıştım beni bekletti diye, seni sorgusuz sevdim farkına bile varmadan.
Dolaştığım kentlerin her birinde seni tanımlayacak izbede rastlantılar edindim.
Şimdi sevgili, bu günler kuytusunda kaybediyor beni. Dumura oluyor edindiğim her kural,
her normal. Rastlantılarla avunuyorum sevgili. Kış güneşi de olmasa sen olmuyorsun anla
beni. Bu kış ne kadar yoksunsa kışlığından, ben de yoksun olacaktım bu düzensiz mevsim
olmasa senliğimden.
Devran sürse de abartısız, faniliğinden hiçbir şey yitirmiyor insanlar.
İnsanlar sevgilerini tanımlamaktan korkuyor sevgili. Ömrüme kusursuz eklediğim
günlerde tekrar hem dem oluyorum aşina dostlarla. Yolculuklar var ajandamın ileri
tarihlerinde. Yollar kural koymuyor sevgili aşkın aman vermezliğine. Alelade bir zuhur
değil bu noksanlığım. Bu yol yordam bilmez tutumum kavuşulmazlığından ve ütopik olmandan
değil sevgili. Hem zaten dilemiyorum senden, bir zerre sevgi dahi. Yılgım marazi
dermansızlığımdan değil, acılarını paylaş benimle sevgili, yol senin olsun...

2001 kastamonu