Sonra Şiiri - Tamer Arabacı

Sonra hayat devam etti.
Olduğu kadar,
Olabileceği kader.
Mevsimler hep sonbahar rengi.
Bu şehir öksüz,
Ülke eksik.
Aklımın ucunda hep ismin,
Sonra zaman unut dedi.
Suskunluğun zamandan beterdi.
Tüm kaleler düşerken içimde
İstanbul, yağmur sonrası toprak kokusu,
Sokak sokak ararken gözlerim
Kan ter içinde tırmanıyorum yokuşu.
Dedim ya! Hayat devam etti.
Bıraktığın yer duruyor orada hala
Biliyorum,
Hissediyorum aklımın ucunda.
Yine aşklar doğuyor gözlerin içinde
Eminönü’nde kahveler yine yapılıyor.
İnsanlar yeni acıların üzerini kapatmaya çalışırken
Bana seni unut diyen zaman
Onlara teselli oluyor.
Neydi sahi beni böyle mısralara düşüren,
Özlemek,
Hasreti dibine kadar yaşarken
Hiçin ne olduğunu bilmek.
Akdeniz caddesinde yürürken
Hayatın anlamını düşünmek.
Sonra,
Sonrası yok işte!
Yaşanan hayat gailesinin bir bölümünde gördüğüm rüya bitti artık.
Uyanmanın acısı bu!
…………………………

Sonra hayat devam etti.
Nedensiz,
Gereksiz,
Mealsiz,
Aklıma her gelişinde dudaklarımı ısırtan gülüşünle
Kanıyor yokluğun şimdi.
Tam ortasında gecelerin
Bağdaş kurup karşısına oturduğum pencerenin camına
Akseden suskunluğunla saatlerce konuşmak gibi.
Oysa yaşamak
Elimden alınan anlamı ile zorunlu hizmet hali.
Bir şekilde hayat devam etti,
Etmesi gerektiği gibi.
Adım adım ecele yol olsun diye
Aklımın ucunda sen
Gözlerim hep nemli
Gittiğin günden beri.
Dönmeyeceğini bildiğim gerçeklik ile
Baş edemeyeceğimi anlamak zor olmadı oysa.
Kaderin tecelli ettiği yerde
İradenin rüzgarı esmiyor işte.
Çoktan bıraktım var olmayı.
Aldığın nefesi hissettiğim sürece
Bırakmam nefes almayı.
Zaman ne bilsin
Seni unutamayacağımı
Belki bir ömür susacağım.
Kim bilir, ölmek için yalvaracağım.
Olur ya! Belki aklımı kaçıracağım.
Bilmem daha ötesi var mı?

………………………

Sonra hayat devam etti.
Yani etti gibi!
Gibi gibi
Yani.

TmR 30.06.2017