Sonnet-Yıldızları anlamak Şiiri - Akın Akça

a.

Yıldızları anlamak, çatıya darağacına da çıktığında;
masalın bebecik sorumlusu, insan olmanın ötesi.
Arkadaşı nitelediğini millet, bağrıcağzı kaynatmakta;
biz aşkımızı devre dönem onunla yüceltmekte.
Birer balta, kanlı; mı yaprakların soluttuğu, kükreyen
meltem esintisi şu yaprakların, hiç kıpırdamayan?
Değil tabi ki, ama bir varil duruyor iğreti, yorulduğu
belli, ve sen yarım açıyorsun onun gürültülü kapağını..
dercesine: 'Bu çıkmaz, dışarı bu böcekler! '
Değil mi; Tek penceresini şatonun dışarıya açık
bırakmıştın? Ama döküverince kendini onlar,
iğrenç o sokağa; yeşil yapraklar işlerlik

esas kazanmaya başlıyor. -ve düşün, sanma- hareket
katarak kansı güllü baltalara da; senin
soluğuna, ordan da senindir bereket.

b.

Güçlenir sabit us, zeka kendine yön verdiğinde;
yavaş ilerlediğimde, bir şey de anlamam tıpkı ben asla:
nasiplenmiş hiçbir kimsenin hızından, Tanrım kesme!
Yalan yanlış nasiplenilenden, kırpılan, kat bari korkun'a;
binicisinin zeki bir at, çayırlara olsa idi iyi sert bakışlı! ...
Pinokyo gibi uzuyor burnu sokak döşeyicisinin;
ah! bir de bunlara tanık oluyor, gözün ucu-nakışlı:
sevgi bana akıyor; Sokakları bu sefer, sen görmüyorsun.
Açık gri derisi ve kaba bıyığı -sıra dışı- tozunu
anlatırsa bir kömürcünün, ütülendiğinde siyahın gergefi;
sakalı da bıyığına karışmıştır artık ve kopkoyu-
sicim gibi, keşmekeş bir çilekeş derisinin onun rengi.

Ne zaman genç iken dedim ki 'sevelim', olarak fetus;
hep sevecen.. ulaşmıştı, ah; Shakespeare'den Tellus!