Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sembolik, ulaşılmaz bir aşk.
Сонет (Перевод Эриды МАРКОВОЙ)
В моей душе секрет, а в жизни – тайна.
Любовь навеки в сердце поселилась
Но безнадёжно, так уже случилось:
Судьба любви той неземной печальна.
И рядом с милой, остаюсь далёким.
Я взгляд на ней задерживать не смею,
Всегда смиренно следую за нею,
Свой путь земной закончу одиноким.
Хотя она нежна, добра от бога,
Любовный шёпот у её порога
Смолкал, не получив ответа.
Стихам однажды всё-таки внимая,
Она произнесёт, не понимая,
«Да что за женщина, скажите, это?»
Feliks Arvers
Sonet
İçimde sırr var, hayatımda giz
Kalbimde ebedi yurtlandı sevgi
Amma ki umutsuz oldu talii
Dünyadan olmayan o gamlı aşkın
Sevimli kadının yanında ondan uzak
Bakmaya kıyamam gözümden sakınırım
Uysalca peşinden giderek onun
Yalnızlık içine biter hayatım
Allahtan o nazik ve merhamelidir
Sevgi fısıltısı onun eşiğinde
susutu cevap almadığı için
Bir gün nasıl olsa dikkat edecek
Şiirlere ve söyleyecek anlamadan
Ve bu nasıl bir kadın diyeceksiniz
Feliks Arvers
Ruscadan çeviri: Xalide Efendiyeva
Sonnet
img1
Mon âme a son secret, ma vie a son mystère :
Un amour éternel en un moment conçu :
Le mal est sans espoir, aussi j’ai dû le taire,
Et celle qui l’a fait n’en a jamais rien su.
Hélas ! j’aurai passé près d’elle inaperçu,
Toujours à ses côtés, et pourtant solitaire,
Et j’aurai jusqi’au bout fait mon temps sur la terre,
N’osant rien demander et n’ayant rien reçu.
Pour elle, quoique Dieu l’ait faite douce et tendre
Elle ira son chemin, distraite, et sans entendre
Ce murmure d’amour élevé sur ses pas ;
À l’austère devoir pieusement fidèle,
Elle dira, lisant ces vers tout remplis d’elle :
« Quelle est donc cettte femme ? » et ne comprendra pas.
Сонет (Перевод Эриды МАРКОВОЙ)
В моей душе секрет, а в жизни – тайна.
Любовь навеки в сердце поселилась
Но безнадёжно, так уже случилось:
Судьба любви той неземной печальна.
И рядом с милой, остаюсь далёким.
Я взгляд на ней задерживать не смею,
Всегда смиренно следую за нею,
Свой путь земной закончу одиноким.
Хотя она нежна, добра от бога,
Любовный шёпот у её порога
Смолкал, не получив ответа.
Стихам однажды всё-таки внимая,
Она произнесёт, не понимая,
«Да что за женщина, скажите, это?»
Feliks Arvers
Sonet
Qelbim sirrini tapdı menalandı heyatım.
Ölmez bir eşq aniden bürüdü varlğımı.
Ümidsiz acı çekdim ve her kesden gizledim
Özü belə bilmedi ona olan sevgimi
Ah! İndi çox peşmanam yanında kölge kimi
Hem ondan ayrılmayan hem de yalnız qalan men
Hem ölünceye qeder mesud bir köle kimi
Heç bir şey istemeden ve bir şey gözlemeden.
Tanrı onu yaratmış melek kimi saf temiz
Yaşarken etrafını dinlemeden xebersiz
Bu eşqin neğmesiyle bir gün qarşılaşacaq.
O qelbe gömülerek yaşanılmış sevgiye
Özü olan, başkası olmayan sevgiliye
'Bu qadın kimdir gören? ' deyib anlamayacaq
Feliks Arvers
aşkını zirve yapmış hayatına erişmek için bir ömrü törpülemiş anlaşılan. güzel
Vay be aşka bak...
Kelimeleri carpip,bölen.Ayirip birlestiren,zeka belirtisi olmayan,göz kirliligi ile dolu bir siir.Felix efendiyi,arastiran,bulan,burada yayinlayan,tanitan ve ebedilestiren tüm kurula selam olsun:-)
Gayet anlamlı ve okunası bir şiirdi. Sevgi ile ışık olmak ve insan moralini düzeltmek oldukça zor. Zira Yazar çok ustaca bir şiirle bizlere moral vermekte.Beğendiğim şiirlerden biriydi. tam puan +ant. Saygılarımla.
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta