Sönmüş Yıldız Şiiri - Dursuncan Yildiz

Sönmüş Yıldız

Ölüm ayırdı bizi, sen gittin uzaklara,
Ben kaldım burada, yalnız ve eksik.
Her gece gökyüzüne bakarken,
Hangi yıldız olduğunu sorarım kendime.

Anılar kalbimde, dokunulmaz hazinem,
Gülüşün hala kulaklarımda yankılanır.
Hasret, içimde büyüyen bir ağaç gibi,
Dalları göğsümü parçalarcasına uzanır.

Sensiz geçen her gün, bin yıl gibi uzun,
Nefes almak bile acı veriyor bazen.
Senin kokunu alır gibi olurum rüzgârda,
Sonra gerçek vurur yüzüme acımasızca.

Mezarına bıraktığım çiçekler solar,
Gözyaşlarım toprağa karışır sessizce.
Sana olan sevgim, ölümden de güçlü,
Zamanla azalmaz, aksine derinleşir.

Kavuşmak mümkün değil artık bu dünyada,
Belki bir başka âlemde buluşuruz yeniden.
Sen gökyüzünde bir yıldız oldun,
Ben yeryüzünde seni özleyen bir gölge.

Gittin, ama kalbimde her zaman varsın,
Her nefesimde seni yaşatırım içimde.
Kelimeler yetersiz kalır anlatmaya,
Bu derin acıyı, bu sonsuz hasreti.

Seni sevmekten hiç vazgeçmedim,
Ölüm bile alamadı seni kalbimden.
Son nefesime kadar seni seveceğim,
Ve sonra, belki kavuşuruz ebediyette....