Sönmüş Kandiller Şiiri - Murat Altunöz

Aşka giydirdik hüznümüzü
Mavi gemilere yükledik
Sürdük hayatın deltasına

Şimdi biz mi suçlu olan
Yoksa kentler mi!

Uğultusunu unuttuğum trenlerde
İlk öpüşmenin sıcağında kaybederken
Gülmeyi, ölmüştü, kızıl atlara
Binip giden hırçın çocuklar.

Ardından bir tambur çalsam
diyorum, gecenin kuzeyine doğru,
Hepiniz duyardı.
Derken,
Kandiller sönerdi ve öylece
Kaldırırdım başımı, yenik mevzilerden.
Şimdi herkesin dediği gibi
Mülayim’im artık

Çünkü yıllar var ki özlemişim,
son vapurda, karşı kıyıya uğurladığım her dostu.