Sönmüş Işıklar

Bir ev;
Babası olmayan,
İçinde koşuşturan, anne diyen,
Çocukları olmayan.
Sadece annelerin olduğu bir ev.
Ve o evde kocaman bir yürek.

Kocaman yürek, hasret dolu.
Yüreğindeki acı,
Vücudunda ki bıçak acısından daha acı.
Doktor hayati tehlikesi yok dedi,
Hastaneden ayrılıp da,
Kadın sığınma evine getirilirken.
Olmayan şeyin tehlikesi olur mu?
Hayat var mıydı ki, kaybedilesi olsun?

Bir ev;
Annesi olmayan.
Akşam işten dönüp, başını okşayan,
Babası olmayan.
Sadece çocukların olduğu bir ev.
Ve o evde küçücük bir yürek.

Küçücük yürek hasret dolu.
Annesinin gözlerinin önünde,
Yere düşüşünü görüp,
Polis amcaları yetiştirme yurduna getirirken,
Çoktan unutmuştu,
Suratında ki, tokat izlerinin acısını.
Şimdi demir ranzada, karanlıkta,
Ne kadar sarılsa da battaniyesine, üşümekte.

Bir ev;
Kadın sesi olmayan.
Çocukların koşuşturmadığı.
Tellerle, kalın duvarlarla çevrili.
Demir kapı, demir sürgülü.
Ve o evde bir adam.

Adam öfke ve pişmanlık dolu.
Elinde kanın sıcaklığını hissetmekte.
Ranzasına uzanıp, gözlerini dikerken tavana,
Bir anlık işte,
Bir anlık cinnet diye mırıldanmakta.
İşte buydu bahane! bir anlık cinnet.
Ama hiç bir bahane,
Ne elindeki kan lekesini silmeye,
Nede o, iki yürekteki acıyı dindirmeye yetmedi.

Bir ev;
Babası olmayan.
Annesi olmayan.
İçinde koşuşturan çocuklar olmayan.
Sadece sessizliğin olduğu bir ev.
Ve o evde derin acı.

İçinde iki kanepe ve bir soba.
Kanepenin birinin üzerinde,
Bir okul çantası ve önlük.
Yanında kitap ve defter.
Tam ortada bir halı.
Halının üzerinde kan.
Acıdan suskun duvarlar.
Suskun ev
Sönmüş ışıklar.

İzmir – 2009