Sönmez İslâm Güneşi Şiiri - Mecit Aktürk

En mükemmel sûrette yaratıldı tüm beşer
Kur'an ile öğrendik; "hayır" nedir, nedir "şer"
Şerefli insanlara Hakk'a sadakat düşer...

Olur mu isyân edip Allah(c.c.) ile savaşmak?
Bunun adı nankörlük, düpedüz haddi aşmak!

Kaptırmış gidiyorsun nefsi bir onmaz hırsa
Bedeli ağır olur ara verirsen harsa
Kalbi kıbleye dönder, uyandır sarsa sarsa

Rahmân O, Müntakîm O; O’nun hakkı öç almak
Ne büyük bir hüsrandır tövbelere geç kalmak.

Ne bedbâhtlar türedi işitip, isyân eden
Rahmân’a baş kaldırıp, ona ortaklık güden
Sana diyorum sana! Kibirle dimdik giden!

Yapılacak tek şey var; arlanmak, hicâp duymak
O eğilmez başını artık secdeye koymak.

Sanma ki herşey bâki, devran böyle kalacak
Her sabah doğan güneş, bir "OL!" ile solacak
Üç günlük dünyadayız; yarın akşam olacak!

Cehennemin çırası her kişinin kendisi
Tek umudumuz Resûl; Güllerin Efendisi.

Uzanmazsa eline Resûl’ün şefkât eli
Ödenmez kolay kolay bir tek uzvun bedeli
Kudretine güvenen, ya Mecnûn’dur ya deli

Kaldı mı zerre miktar servetinden Kârun'un
Toprak dahi almadı leşini Firavun’un.

Mezarlar konuşuyor kulak ver de bir dinle!
Ne bu cahilce savaş Kitab'ımla, bu dinle
Arsızca saldırsan da her gün inatla, kinle...

Sönmez İslâm güneşi; böyle diyor bize Hakk!
Bellidir vazifemiz; Müslümanca yaşamak!