Sönmeyen Ateş ! Şiiri - Muharrem Pala

Ömrümün en büyük hatasını yapmışım
Seni sevmekle ateşlere atmışım başımı
Bilmeden aşk diye ateşten gömlek giymişim
Şimdi o ateş !
Kor bir alev gibi yakıyor beni
O ateşin acısına alışmışken
Kıyamete kadar hiç sönmesin diye
Her gün bir odun atacağım o ateşe...
Yüreğimdeki ateş!
Ömrümün sonuna dek İçin için yanacak
Senden geride kalan
Seni unutmamak için
Sulu gözlerim var her dem ağlayan
Sana söz veriyorum
Ayrılığımız ne kadar korkunç oldu ise
Vuslatımız bir o kadar güzel olacak
Kavuşmamız mahşere kaldı
Heyhat !
Bırakın kalsın.
Özlemler büyüttüm içimde
Büyük buluşma için
Üzerinde gelinlik senle
Mahşeri kalabalığın ortasına
Gökyüzünden ineceğiz el ele
Bütün gözler üstümüzde
Sonra nikahımız kıyılacak
Aşkımıza yer-gök şahit olacak
Kol kola sıratı güle oynaya geçip
Cennetteki sarayımızda
Yerimizi alacağız
Cennetteki hurim sen olacaksın!