Sönmeyecek Işık Dedim Sana

Ne eli yetişir nede hayali,
Gönül, yıldızın ne kadar uzak olduğunu bilir,
Hiç ulaşamayacağını bilse de sever,
Çünkü sevmek ister.
Seven bir kalp,
Sevgi ışığını aldığı bir yıldızı farkeder,
Fark eder ama,
Çok uzaktır çoooookkk.
Hep geceleri bekler.
Uzaktan da olsa onu görmesi için
Yine her şeyin kararması lazım.
Dua eder bir an önce gökler kararsın,
Kararsın da aşkı ve sevdiği
Gökyüzünde yıldız olup parlasın.
Işısın ışısın da.
Işığından o da istifade etsin.
Ama yıldız,
Bilmez ki ona aşık olan biri var,
Hep geceleri bekler maşukunu görmek için.
Habersizdir bundan yıldız.
Yıldız, fezanın karanlığında,
Göz kırpmakta sonsuzluğa.
Ona aşık ve pür dikkat onu bekleyen,
Kalbi ve gönlü yaralı,
Yaralarından hasret irini akar sevdasının.
Eğer onu göremezse,
Nefes bile belki alamacak,
Ya da ışıksız kalıp,
Ölecek birinin varlığından, habersizdir o yıldız.
Herkesi aydınlatan ve dostu olan gündüze,
Bilmez ki yıldız, o aşık, çok düşmandır çooookk.
Zira bir daha görememe korkusu onu,
Her an ecel celladı gibi korkutur.
Her insanın gökte bir yıldızı varmış,
O yıldız, o insan ölmeyince kayıp düşmezmiş.
O aşık bunu çok iyi bilirmiş.
Şimdi aşkın acısıyla yanan bu ışık,
Bir merhem arar,
kandan irinden olsa bile, sürmek için yasasına.
Nazdan, sitemden de olsa,
Ne fark eder yeter ki çare olsun.
Beratını almıştır artık, yıldıza olan aşkından.
Bir dilenci gibi dilenmek ister kaderinden o yıldızı.
Bilmem ki yıldızlar acaba,
Bir üflemekle sönecek mumlara tenezzül ederler mi?
Gerçek aşık çok iyi bilir ki,
Derman arayanın derdine derman, ancak derdi olur,
Gayrında derman bulunmaz.
Şimdi söyle,
Göklerde parıl parıl parlayan YILDIZIM
Yer yüzündeki bu bir üflemelik muma tenezzül eder misin...