Neden hüznün yürege diz boyu aktigi bir gecede tutuk kaldi ki gozlerim gozlerine..
Daha vakit bunca erkenken,edilmeyi bekleyen sessiz yakarışlar varken henüz dilimde..
Satirlarimi hüznün esaretinden kurtarmadan,düze cikarmadan hislerimi neden gormez oldu ki gözlerim gözlerinden baskasini?
...
Ve simdi ardarda sönerken ışıklarım,batmayı bekler son günes satirlarimda...
Sevgiliyi kurak,ot bitmeyen, bir avuc toprakta Allaha emanet deyip giden bir garip ibrahim(a.s) misali...
Ve yine sönmeyi bekler son ışık, batmaya meyilli son gece..kim bilir kac hüzünlü sabaha daha gebe...
Kayıt Tarihi : 8.5.2015 09:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!