Songül-üş Şiiri - Mehmet Ali Baş

Ben küçücük bir kardelendim
kimseler bilmedi
hiçbir mevsim hissetmedi
o nu ne kadar sevdiğimi
kimseler bilmedi
o nu ne sandığımı
o nun için nedenli yandığımı
mutluydum huzurluydum
çocuktum onun yanında
o beni songül ablamdı
karanlığımı aydınlatan lambamdı
dinlediğim en güzel çocuk masalım
beni anlayan tek lisanımdı
o benim sevgilim diyemediğim
sevgili songül ablamdı
her sabah saçlarımı tarayıp dayanırdım kapısına
dayanamazdım oysa
o nun o çocuksu
o gizemli yapısını
üzgünüm ama
o benim songül ablamdı
hayatla tutuştuğum ilk kavgamdı
evinde yalnız yaşardı
tüm mahalleli buna şaşardı
fazla gülmezdi
ağlamaklıydı hep gözleri
ben karanlıkları severim küçük derdi
belki de ondan kalma
bende ki bu karanlık sevgisi
ne de yakışırdı mor elbisesi
illa ki ondan kalma bende ki bu mor sevgisi
yanağıma çarpacak olan
bir busesi için
bütün servetimi verebilirdim
yani bütün bilyelerimi
üç tekerlekli bisikletimi
ve en güzel bayramlık elbisemi verebilirdim
ama hiçbir vakit diyemedim
o benim songül ablamdı
hayatıma sunulmuş
en gerçek yalandı
şimdi sen yoksun songül abla
artık bütün yarınlar
sensizliğin şafağında
ve sen songül abla
bayramlık elbiseleri üzerinde
bir avuç bilye
ve üç tekerlekli bisikletiyle
on yaşında
bir çocuk bıraktın ardında
demirci hasan sokağında
o vakitler diyememiştim
ama şimdi diyorum
seni seviyorum songül abla
seni seviyoruuuumm....:(