Hayat dur durak bilmeden koşturmaktır
Umut kaçar sen gidersin peşinden
Ayağına takılan taşlara inat
Dönüp bakmak ağır gelse de
Kendini tanımaktır ayak seslerinden
Bir kuş olacağına inanmaktır hayat
Işıkları kapanınca yıldızların
Doğacak bir güneş bul kendine
Daha eline kaç bahar geçecek
Sensiz giden gemileri bekleme
Doğmaz çocukluğundan bugüne bir çiçek
Yıllar yılı umudun hasadını bekledim
Epeyce sular geçti nehirlerimden
Benimdi toprak kokan bu eller
Boyasız, sıvalı evler benimdir.
Adım Anadolu’dur benim.
Bin yıllık kardeşlik beşiğiyim
Önce kaçırmayı becerdiğin trenlere kahret
Sonra acını dindirecek günler için sabret
Güneş umutla yüzüne gülümsediği müddet
Kaderinden koparabildiğin her güne şükret
Ömür dediğin suya attığın taştan ibaret
Umudunu kaybettiğinde batacaktır elbet
Zaman aşınır derin yıpranır
Bir bulut iner göz kapaklarına
Nerede o günler dersin
Kadınlar, bakışlarında kaybolup gittiğin
Bazen park bazen deniz kenarında
O anılar ki gözünün önüne yığılır
Bir ağaç dikmiştim umutlu günler için
Zamanla döküldü yaprakları
Kurudu, kırdılar dallarını sonra
O da tanıyamadı kendini hızla
Bıraktıklarını çöpçüler topladı kaldırımdan...
Belki bir çocuktum, ufacıktım, küçüktüm
Kırlırdı oyuncaklarım iki de bir
Uçurtmalar olurdu peşinden koşardım
Bilmem sakladığım misketler şimdi nerdedir
Belki hiç yoktan sapanla vuruldum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!