Bilirsin değil mi?
Sevdanın ne demek olduğunu.
Yüreğinde taşıdığın umudu,
Hissedebilirsin değil mi?
Eğer duyabiliyorsan onu,
Beni de anlarsın belki.
Yine mevsim sonbahar,
İçimde kapkara bir matem,
Aniden döküldü tüm yapraklar.
Her şey sarardı soldu,
Kalmadı artık o eski heyecanlar.
Adı üstünde;
Sende unutursun…
Kimler unutmadı ki?
Ne sözler verilmişti?
Ne gözler ağlamıştı vazgeçmem diye?
Şimdi o nice gözler suskun;
Onlar unuttu ya sende unutursun…
Çatlamış dudaklarımdaydı sevdan.
Yüreğimde için içindi,
Her yerindeydi.
Hayatın koynundaydı,
Uyurdu bebeğim gibi.
İçten bir çığlıktı,
Yakamozumdun sen benim…
Issız gecelerimin dert ortağı,
Işıl ışıl yanardın ta şuramda,
Ama şimdi niye yoksun ki yanımda?
Sensizliğin ezikliği çökertmişken benliğimi,
Senden küçücükte olsa bir umut ışığı yok ki.
Ellerimde hissettim yokluğunu,
Düşüncem sendin ama,
Avuçlarım bomboştu.
Seninle saydım sensizliği,
Bu kaçıncı gündü?
Bu kaçıncı hasret nöbeti?
Bak gelmeni bekliyor her şey,
Tutuşuyor odam hasretinle.
Masamın her yanındaki,
Bu boş kağıtlar,
Aşkımız yazılsın diye duruyor.
Tek başıma yazamıyorum,
Tüter durur akşamın soğuğu,
Dudağımdaki sigaram gibi.
Evlere takılır gözlerim,
Işıkların biri yanar biri söner.
Öylece dalar giderim,
Hiç var olmadığım yerlere.
Varsın gün sevdalansın geceye,
Yakamozu varsın denize düşürsün,
Benim yakamozum düşmüş içime,
Beni kim düşünsün?
Kim avutsun beni avare sensizliğinde?
Duman duman üstüme çöken gecelerde,
Gitmelerle kalmalar arasında,
Sıkışan bir hayattı benimkisi.
Giden benmiydim?
Yoksa hep ben mi kalıyordum?
Bilmiyorum...
Saymaktan yorulduğum;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!