Sönen Işıklar Şiiri - Halil İbrahim Deveci

Ölüm gibi ansızın sönüverdi ışıklar,
Peçelerini indirdi gelen karanlıklar.
Odama doldu, hüznün matemli çağrıları,
Şaha kalktı, ruhumun dinmeyen ağrıları.
Ya bin yıl ya bin asır geçti saniyelerde,
Ölümün kolları vardı battaniyelerde.
Hissettim, ölümün en gerçekçi gerçegini,
Duydum ruhumda, kanlarımın çekildiğini.
Hücreler vıcık vıcık yığıldı sonsuzluğa,
Adım adım ilerledim Hakk-İ Susuzluğa.
Gözlerim matlaştı, o belirgin noktalarda,
Ölüm geliyordu artık şaha kalksalar da.
Yürüyordum ben, bitmek bilmeyen dehlizlerde,
Yönüm kesin, yolum kayboldu solgun izlerde.
Bir tek ben vardım; Herkes gitmişti benden artık,
En son noktada yolumu kesti o yaratık;
Geçmişteki suçların suretiydi, yol kesen,
Pişmanlık rüzgarıydı, ruhumda daim esen.
Aman Allah'ım... Aman Allah'ım...Aman... Aman!
O halimle şefaat ediyordu KAHRAMAN...
Saf saftı...O'nun etrafında Hakk'a Aşıklar,
Keşke hiç gelmeseydi sönen...Sönen ışıklar!