Sönen Işıklar Şiiri - Aykut Başaran

Birden bire söndü ışıklar
gözler kör, hisler tetikteydi
görmesem de adımlarımın bıraktığı çaresizliği
ışıklar söndüğünde hep benimleydi
çocukluğumda da korkardım karanlıktan
hiç yanmazdı sönen ışıklar,
korkularımda hiç yanmazdı
bir güzel gülün can alıcı dikeni gibi
battıkça bedenim karanlığa,canım yanardı.

Yamaçsız sevdaydı yanacak sönen ışıklar
yürekte değeri biçilen bir masal
hani hep sonu mutlu biten,
yalancı harflerle yazılan bir masal
yinede severdim o masalla uyumayı.

Paslı bir kelepçeydi sönen ışıklar
duvarları yosun tutmuş mahzenlere mahkum kılan
ve ben çetelelere verirdim sırlarımı
hep ağır bir rutubet kokusu sarardı
çatlamış duvarlara söylediğim şarkılarımı
unuturdum sırlarımı çoğu zaman.

Yanmalı artık sönen ışıklar
efkarlı gecemi yıldızlar dağıtmalı
şarabın tadıyla söylediğim düşsel aşklarım
karanlık korkusu gibi gerçek olmalı.

Bedenim arınmalı yalnızlıktan
ve gözlerimdeki perde aralanmalı ki
bir demet ışık büyütmeli göz bebeklerimi
hayallerimi sınırsız kıldığı gibi.

Size söylüyorum hiç çocuk olmamış yanımla
geceleri nasıl yanıyorsa şehrimin ışıkları
yanın artık sönen ışıklar
yanın ki çocuk yanım gözlerini açıp,
yaşasın unuttuğu yılları.

(01.08.1999/Çınarcık)