Sönen Işık Şiiri - Çetin Yalçın

Sevmiştin, sevilmiştin…
Kimi sevmiştin?
Sevdiğin insan kimdi, kimin nesiydi?
Birden bir ışık gibi girdi hayatına
O kadar hızlıydı ki,
Her şey’i çok hızlı yaşamaya karar verdin;
Onca geçen zamanın acısını çıkarırcasına
Yaşadın ve tekrar kaybettin,
Tekrar başa döndün.

Bir umut diye tekrar aradın,
Sonuç: Hüsran…
O bitirmişti artık seni
Ama sen bitiremiyorsun,
Kalbine söz geçiremiyorsun
Işık gibi girip ışık gibi çıkmasını istemiyorsun,
Onsuz hayatın çekilmez olduğunu düşünüyorsun.

Ve bir gün son bir şans diye,
Çağırıyorsun onu kapalı ekran ardına
Cevap:
Müsait değilim, söyle ne diyeceksen.
Söyleyemiyorsun; çünkü söylemen gerekenler,
Anlatman gerekenler küçük şeyler değil
Kısa bir mesajla anlatılacak şeyler değil.
Ve karanlık ekran yüzüne kapanıyor.
Son bir haber daha geliyor:
Bahaneler üretme boşuna, beni meşgul etme!

Sen onun için uyuyamıyorsun
Onu düşünmekten yiyemiyorsun
Onsuz geçen zamana lanet ediyorsun
Onu beş dakka görmek için bahaneler üretiyorsun.
O ne yapıyor?
Hiçbir şey…

Senin düşündüğün kadar seni düşünmüyor,
Senin verdiğin değerin onda birini sana vermiyor,

Senin tek yapman gereken:
Onu silmek!
Ve bunu başaracağına inanıyorum.
Seni takmayan,
Seni aşağılık bir bahaneci olarak gören,
Seni çoktan silen birine
Hayatında yer vermenin anlamı yok
Ve bu sefer gerçekten

BİTTİ!