Sone XVII Şiiri - İsmail Barış Yavaş

Öylesine sevinç duyuyorum hayranlıkla izlerken seni;
Korkuyorum ardından, zaman kaybeder diye servetimi.
Sonra diyorum birden, o bilmeli beslediğim sevdayı,
Amma anca bakarak doyururum bu hep sana aç sevdamı.
Gün be gün artar sana olan aşkım,
Öyleyse diyebilir miyim en çok bugün sevdim?
Coşkunun verdiği heyecan beni emin kılınca,
Nicelerini unutup sana en yüce aşkı vermez miyim?
İçimi sarıyorsun hissettirmeden, bir hastalık gibi;
Önce gözlerimi yitirdim sana, sonra kalbimi.
Daha ne kaldı sevgilim artık hepten al beni.

Bir defa hasta oldum ya aşkınla;
İyileşmek istemem, ilaçlar zehir olur bana.