Sone XII Şiiri - İsmail Barış Yavaş

Ben öylesine tutuldum ya sana bir güneş gibi,
Sana gökler, rüzgârlar deli olurken haddim ne?
Şu gök yalnız seni örter sakınmak için güzelliğini.
Rüzgâr tenine değmek için yanıp tutuşurken;
Benim ona karşı gelmeğe gücüm yeter mi?
Nasıl da kıskanırım saçlarının arasına giren o zarif ellerini.
Oysa kimler tutuyor;
Hissediyor aşkını canında.
Nasıl da bilmiyor yanındaki sende bulunan cevheri,
O bir fâni sen ise kutsal bir melek.
Oysa çoktan kıymetini anlamış güneş;
Sana bırakıyor parılda diye geceyi.

Sen uğurlarsın güneşi, usul usul güzelliğini göğe sererek;
Ben ırağım ya sana; ilmek ilmek örülür aşkın kalbime işlenerek.