Sone 109 Şiiri - William Shakespeare

Ne olursun gönlüme sakın vefasız deme
Ayrılık zayıflatmış sansan da alevimi.
İkisi de bir bence: veda etmek kendime
Ya da söküp götürmek bağrından can evimi:
Sevgi yuvam bağrındır; gezsem de boş ve üzgün
Er-geç yolcular gibi döneceğim bağrına
Günlerle değişmeden dönmem gerektiği gün
Göz yaşları dökerek kara lekem uğruna.
Varlığım ne çekse de her canı kuşatarak
Günaha dürtükleyen iştahların elinden
İnanına lekelenmez can evini satarak
Bir hiç uğruna geçmez senin zengin sevginden;

Şu koskoca dünyaya bir hiç der geçer gönlüm
Yalnız sen her şeyimsin dünyada güzel gülüm.