Neyimiz kaldı şu boş duvarlardan başka
Göğümüze yağan ihanetlerden sonra
Birer birer ayrıldı herkes
Söndü ışık kesildi ses
Kafamı yastıktan kaldırmadan
Yorgunluk çöktü bedenime
Giden herkesin acısı çöktü üstüme
Bir sessizlik yapıştı sesime
Ne de olsa zordur bu yalanlar
Günü gelince yavaş yavaş çıkarlar
Söyleyene dert söylenilene yas bırakıp
Ortalardan kasvetle uzaklaşırlar
Ayla Güneş gibi bir arada olanlar
Ayrılırlar nice tutulmalardan sonra
Her ses bir taş her mimik bir yaş
Olana dek hasretle beklerler...
Gökay Ataç
Kayıt Tarihi : 15.2.2018 22:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!