Sondan İlk'e Dönüş Şiiri - Zeki Bilgin

Yine kendimleyim
Herkesin ve her şeyin dışında
Kendimle yaşamaya alışıyorum
Plansız ve beklentisiz

Öyle tek başıma
Bir ağaç gibi
Uçsuz bucaksız bir çayırın ortasında

Kuşlar var
Dallarıma konmayan
Üzerinde salıncak kurulmayan
Sağlam dallarım

Ne kuş ne çocuk sesi
Rüzgarın ve yapraklarımın ağıtlarından başka
Görkemli bir gökyüzü
Ve alabildiğine uzanan çayırlar arasında

Yani ilk insan gibi
Yeni evini keşfedercesine
Olabildiğince gözlemlemek
Havayı, toprağı, suyu, güneşi
Geceyi ve gündüzü

Onlarla ilk karşılaşma
Gözlerimi yumup açtığımda
Her şeyin aynı olduğunu görmek

Henüz kırılmamış
Henüz hayal kırıklığına uğramamış
Ve henüz kırılmamış

Henüz bir ihtiyacı yok
Toprak, hava, su ve güneşten başka

Doğanın göbeğinde
Varlığını sorgulamak
Bazen benzeriyle karşılaşmak
Ve ya onunla yaşamak
Yalnızlığına ihanet etmek
Yalnızlığını öldürmek

İlerlemek, keşfetmek istese de
Engelliyor onu
Toprağa bağlı kökleri

Hiçbir yerde farklı gökyüzü yok
Nereye gidersen git
Hep aynı gökyüzü

Her gün yeniden, yeniden
Her şeyi aynı şekilde yaşamak
Saflık, yalınlık, berraklık
Tekdüzelik

Kaos öncesi
Mevcut durumdan çıkmak
Her şeyi değiştirecek
Var oluş öncesini
Başlangıç öncesini